Na Zapiecku Gdy coraz dalej słońce od zenitu, kiedy śródmiejski ruch zwolna ustaje, wiotczeją szumy gwarnych godzin szczytu i pustoszeją stłoczone tramwaje, licznych przechodniów żywiołowa fala, nurtem spokojnym jak w nizinnej rzece, rzednieje, zwalnia, kurczy się, oddala, gościnne progi otwiera Zapiecek. Słońce postacie w długi cień przystraja, pani Barbara lat ubiegłych wzorem, zaprasza gości na kolejny wtorek, za stołem siada podróżnik lub bajarz. Paruje kawa oraz płoną świece, rodzinne ciepło, pachnie świeżym chlebem, w tle cicho mruczą piekarnicze piece, świat wypełniony poezją i śpiewem. Muzyk, poeta co słodzi i miesza, przy filiżance kawy lub herbaty, przeplata wiersze, nastroje, klimaty, na drzewku listek kolejny zawiesza. Dziękujmy Basi za tych lat piętnaście w których świat sztuki z przyjaźnią się splatał, żyjcie nadzieją i ducha nie gaście, niech trwa Zapiecek przez kolejne lata. Gorzów Wlkp. 15.04.2016 r. * * *